اخلاص
در حدیث قدسی آمده:
قدسی آمده: اخلاص سری از اسرار من است که در دل بندگان خویش به امانت نهاده ام. خالصانه برای خدا کار می کرد. احمد آقا سخت ترین کارها را در مسجدانجام میداد.
یک بار یادم هست که می خواست بخاری مسجد را روشن کند. یک دفعه.... به خاطر گازی که در آن جمع شده بود صدای انفجار آمد!
خدا خیلی رحم کرد. آتش زیادی از دهانه ی بخاری خارج شد و تمام ابروها وریش احمد آقا سوخت. اما احمد آقا خیلی تحمل داشت. حتی یک آه هم نکشید.بار دیگر در تزیین مسجد برای نیمه شعبان از روی نردبان به زمین افتاد و دستش شکست. اما این اتفاقات ذره ای در او تردید ایجاد نکرد. او با جدیت کار در مسجد را ادامه می داد. میدانست حضرت زهرا (س) در حدیث زیبایی می فرمایند: کسی که عبادت خالصانه اش را به سوی خدا بفرستد خداوند بهترین مصلحتش را به سوی او فرو خواهد فرستاد.شنیده بودم که احمد مشغول نگارش قرآن است. قبلا یک بار کل قرآن رانوشته بود. بعد هدیه داد به یکی از دوستان.برای بار دوم کار نگارش را آغاز کرد. اما این بار کار را تمام نکرد.پرسیدم :تو که شروع کردی خب تمامش کن و بده به من.
گفت: نه، اولش با اخلاص بود. اما الان احساس می کنم اخلاص لازم برای این کار را ندارم.
احمد بنا به گفته ی مادرش هیچ گونه هوا و هوسی نداشت. یک بارندیدم که بگوید فلان غذا را دوست دارم یا اینکه فلان چیز را می خواهم. اصلا این گونه نبود.
زندگی او ساده و بی آلایش بود. اصلا به دنبال مد و لباس شیک و ... نبود. البته اشتباه نشود.
احمد آقا همیشه تمیز بود. کت ساده و تمیز، محاسن و موهای کوتاه، چهره ای خندان و آرامش خاصی که انسان را به خدا نزدیک می کرد از ویژگی های او بود که از اخلاص احمد آقا نشئت می گرفت.
بارها به شاگردانی که با او بودند سفارش می کرد که فلانی نور صورتت کم شده! فلانی با دوستان خوبی همراه نیستی!
یا بر عکس در باره ی کار خوب افراد نیز چنین عباراتی را داشت. او خالصانه این حرفها را میزد.
احمد آقا توجه داشت به کسانی بگوید که در پی رشد معنوی هستند. او خالصانه با آنها صحبت می کرد و تلاش داشت آنها را کمی بالاتر بیاورد.
